به گزارش حیات به نقل از خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران، الحاق اتریش به آلمان چندان پایدار نبود و پس از چند سال اتریش بار دیگر استقلال خود را بدست آورد.نیروی های نظامی صدام حسین دیکتاتور عراق دوم اوت 1990 در ستون های منظم وارد کویت شدند. چند روز بعد صدام حسین کویت را استان نوزدهم عراق اعلام کرد. این اشغال نیز دیری نپایید و پس از هفت ماه کویت آزاد شد.اکنون چندی است که سخن از الحاق و یا اتحاد عربستان سعودی وبحرین به میان می آید.اتحاد بین دو یا چند کشور پدیده مثبت و خوبی است مشروط بر اینکه این اتحاد منطبق بر منطق و خواست مردم این کشورها باشد.مردم بحرین بیش از یک سال است که برای دستیابی به حقوق مشروع خود و در قالب اعتراض های آرام تلاش می کنند.این مردم طی یک سال گذشته در پاسخ به خواسته های مسالمت آمیز خود فقط گلوله دریافت کردند.کشورهای قدرتمند غربی از جمله آمریکا هم که برای حمایت از مردم برخی کشورها نظیر عراق ، افغانستان و لیبی، ناتو را با تمام تجهیزات به این کشورها گسیل می کنند در برابر سرکوب مردم بحرین توسط نیروهای نظامی بحرین و عربستان سعودی فقط یک جمله را تکرار می کنند: رویدادهای بحرین یک مساله داخلی است. یعنی نیروهای نظامی بحرین می توانند تظاهرکنندگان این کشور را بکشند، زندانی و شکنجه کنند ولی با هیچ واکنشی از سوی مجامع بین المللی هم مواجه نشوند. این سیاست دوگانه آمریکا و کشورهای غربی پدیده چندان جدیدی نیست و افکار عمومی بیدار جهان هم بخوبی می داند که کشورهای غربی همواره دمکراسی، حقوق بشر و آزادی را براساس منافع خود تعریف می کنند.اینک جهان با پدیده جدیدی در بحرین روبروست. مقامات ریاض و منامه بدون در نظر گرفتن خواست و اراده مردم بحرین از الحاق و اتحاد این کشور با عربستان سعودی سخن می گویند.براساس یک منطق روشن و ساده هر اتحادی که خارج از خواست و اراده مردم باشد در آن صورت دیگر اتحاد نیست بلکه اشغال کشوری توسط کشور دیگر است که قطعا دوام نخواهد داشت.طرح ریاض و منامه برای اتحاد که با هدف سرکوب بیشتر مردم بحرین ارائه شده است فرجام خوشایندی برای آل سعود و آل خلیفه به همراه نخواهد داشت.مردم هیچ کشوری در هیچ دوره تاریخی اشغال کشور خود را تحمل نکردند. اشغالگران هیچگاه پیروز نهایی نیستند.اینک اگر مقامات ریاض نیز قصد دارند خارج از روشهای دمکراتیک و بدون برگزاری همه پرسی به طرح خود جامه عمل بپوشانند در آن صورت باید در انتظار همان سرنوشتی باشند که برای هیتلر و یا صدام حسین اتفاق افتاد.